မြန်မာကို ကမ္ဘာကသိသည်မှာ ဗုဒ္ဓဝါဒသာလျှင်ဖြစ်ပါတယ်။ ရှေးခါ ဘိုးဘွား ဆရာသမားများကလည်း မြန်မာလူမျိုးတို့ရဲ့တိုးတက်မှုဟူသမျှသည် ဗုဒ္ဓဝါဒ၌သာအခြေခံ၍ ဗုဒ္ဓသာသနာ တော် ဆုတ်ယုတ်ခြင်းသည် မြန်မာလူမျိုးတို့၏ကျရှုံးခြင်းပင်ဖြစ်တယ်လို့ ခံယူခဲ့ကြပါတယ်။

ရွှေတိဂုံကုန်းတော်သို့ ဘုရားဖူးရောက်လျှင် စနေထောင့် ညောင်ပင်ကြီးရှေ့၌ ပုံဆန်းဆန်း ကျောက်တိုင်သစ် တစ်ခုကို တွေ့ရမည်။ ကျောက်တိုင်ပေါ်ရှိ မြန်မာစာတန်းကိုဖတ်လျှင် အောက်ပါအတိုင်း တွေ့ရမည်။

မြန်မာတို့သည် အစဉ်အလာအရ “ပညာ”ကို လွန်စွာတန်ဖိုးထား၏။ မိုက်မှောင်လှသော မသိမှု(အဝိဇ္ဇာ) လွှမ်းခြုံရာ လောကထဲတွင် (ဝိဇ္ဇာ)တည်းဟူသော အလင်းရောင်ကိုပေးနိုင်သော “ပညာ”ကို “ဆီမီး”နှင့် တွဲလျက် “ပညာဆီမီး”ဟူ၍ ရူပကအလင်္ကာပြု၏။ ထိုပညာကို အခြေခံကပေးနိုင်သော မိဘများကို “မာတာပိတုဂုဏာ အနန္တော”ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အဆင့်ဆင့်မြှင့်တင်ပေးသွားနိုင်သည့် ဆရာ ဆရာမများကို “အာစရိယဂုဏာ အနန္တာ” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနှင့် တစ်ဂိုဏ်းတည်း ထား၍ ပူဇော်ခဲ့ကြပါသည်။