လွန်ခဲ့သည့် ၁၄ နှစ်က ဖြစ်ပါသည်။ စာပေဗိမာန်၏ ဂုဏ်သတင်းကြီးမှုကို ကျွန်မမိဘများ၏ စကားများနှင့် ငယ်စဉ်ကဖတ်ခဲ့ဖူးသော စာအုပ်စာစောင် များမှ သိရှိခဲ့ပြီးဖြစ်လေရာ ထိုနေရာ မျိုးတွင် အလုပ်ရခဲ့သည်မှာ ကျွန်မအဖို့ ကံထူးလှသည်ဟု ဆိုရမလိုပင်။ စာပေဗိမာန်၏ လှေကားထစ်များကို တစ်ထစ်ချင်း လှမ်းတက်ခဲ့စဉ် “အမှောင်ခွင်း၍ အလင်းဆောင်အံ့” ဟူသော စာပေဗိမာန်၏ဆောင်ပုဒ်ကို ဖတ်ရှုရင်း “ဪ ... ဒီလှေကားလေး ဟာ ဆရာကြီးသခင်ဘသောင်း၊ ဆရာကြီး ဇော်ဂျီ၊ ဆရာကြီး မင်းသုဝဏ်၊ ဆရာကြီး ဗိုလ်ဗကို၊ ဆရာကြီး ပါရဂူ၊ ဆရာကြီး မောင်ဆုရှင်၊ ဆရာကြီး မုံရွာဝင်းဖေ စသည့် စာပေပညာရှင် ပေါင်းများစွာ နင်းတက်ခဲ့သည့် လှေကားလေးပါတကား၊ ဂုဏ်ယူ စရာ ကောင်းလှပေစွ၊ ငါလည်း ဒီဆရာကြီးတွေလို စာပေဂုဏ် မဆောင်နိုင်ရင်တောင်မှ စာပေဗိမာန်ရဲ့ ဂုဏ်မကျ အောင် တစ်ထောင့်တစ်နေရာက အုတ် တစ်ချပ်၊ သဲတစ်ပွင့်အဖြစ် ပါဝင်ခွင့်ရခဲ့ပြီ ဖြစ်တာကြောင့် စိတ်ထဲကြည်နူးလိုက်တာ” ဟူသော စိတ်ခံစားချက်များရင်ဝယ်ဖြစ်ထွန်းခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင် ကိန်းအောင်းနေဆဲဖြစ်သည်။