ပေးခဲ့သည့်ကတိအတိုင်း ကျွန်မဆယ်တန်းအောင်လို့ ပါပါ (အဖေ့ကို ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေအခေါ်) က ရေဒီယိုလေး ဝယ်ပေးခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က အိမ်တိုင်းတွင် ရေဒီယိုမရှိ သေးပေ။

“ဝင်းကိုကိုအောင် ရေးသားပြုစုတဲ့ ၂၁ ရာစု လူငယ် တစ်ယောက် (A 21st CENTURY BURMESE GUY) အကြောင်း မိတ်ဆက်ရေးသားချင်လို့ပါ။ လူငယ်တွေအကြောင်း လေ့လာသုံးသပ်တဲ့သဘောပါ”

လူတိုင်း ငြိမ်းချမ်းရေးကို လိုလားကြပါသည်။ ဘေးအန္တရာယ်အပေါင်းမှ ကင်းဝေးပြီး ငြိမ်းချမ်းစွာ အချင်းချင်း ပေါင်းသင်းဆက်ဆံကာ ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ ကျန်းမာချမ်းသာစွာ နေထိုင်လိုကြပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဘေးအန္တရာယ် ဒုက္ခပေါင်းစုံမှ လွတ်မြောက်နိုင်ရန်အတွက် ကာကွယ် စောင့်ရှောက်ပေးပါရန် ရှေးအခါက နတ်ဘုရားပေါင်းစုံ တို့ကို အားကိုးတကြီး ကိုးကွယ်ခဲ့ကြပါသည်။ ဒုက္ခပေး တောက်လောင်တတ်သည့် မီးကိုလည်း ကိုးကွယ်ခဲ့ကြပါသည်။ မြွေနဂါးများကိုပင် ကိုးကွယ်ခဲ့ကြပါသည်။ အုပ်ချုပ်သူမင်းတရားများနှင့် အင်အားကြီးသူများထံ ခိုကိုး အားထားခဲ့ကြပါသည်။ သို့ရာတွင် ကမ္ဘာ့သမိုင်း အဆက်ဆက်မှာ လူသားတို့ ငြိမ်းချမ်းမှု မရရှိခဲ့ကြဘဲ ဒုက္ခဆင်းရဲပေါင်းစုံတို့ကို ခံစားနေရသည်မှာ ယနေ့တိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်မငယ်ငယ်က သည်လိုမကြာခဏပူဆာလေ့ရှိပါ သည်။ ဖေဖေကလည်း ကျွန်မကို “ သမီးရေ လေတိုတီ နားထောင်ရအောင်လာဟေ့” ဟု ခေါ်လေ့ရှိပါသည်။ လေတိုတီဆိုသည်မှာ ရေဒီယိုကိုခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ ကလေးဘဝက ရေဒီယိုကို ရေဒီယိုဟု ပီပီသသ မခေါ်တတ်ဘဲ လေတိုတီဟု ခေါ်လေ့ရှိရာ ကျွန်မ၏ မိဘများကလည်း ကျွန်မခေါ်သလို လေတိုတီဟု လိုက်ခေါ်ခဲ့ကြပါသည်။ ထိုရေဒီယိုလေးတစ်လုံးက ကျွန်မတို့ မိသားစုကြားတွင် အလွန်အရေးပါခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မတို့ အိမ်လေးထဲတွင် ရေဒီယိုသံလေး အမြဲလိုပျံ့လွင့်နေ တတ်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်မတို့ဟာ ရေဒီယိုချစ်သူများပေါ့။